" قير" دربرداشت عاميانه ماده اي سياه، بدبو و احيانا ناخوشايند است که دو خاصيت مشخص دارد؛ چسپندگي و آب بندي. منشأ قير از نفت ميباشد .آغاز صنعت مدرن قير را ميتوان به سال ١٧١٢ ميلادي دانست که سنگهاي قيري یا قير طبيعي در فرانسه کشف شدند، در آن هنگام مواد قيري را بصورت ساده اي مانند آلوخه روي سطح جاده هاي محلي پخش ميكردند و اين تكنيك کاملاً موفقيت آميز بود و در مدت کوتاهي در کار بصورت پودر کردن و گرم کردن مواد قبل از استفاده حاصل شد.
با پيشرفت علم و تكنولوژي قير کاربردهاي بسيار متنوع و گسترده اي در صنايع گوناگون و جهت مصارف مختلف از جمله راهسازي پوشش: کف-بام لوله هاي زيرزميني محافظ فلزاترب، آب بندي: مخازن كانالها پلها ،تثبيت شنهاي روان، رنگ آميزي و.. پيدا نموده است. قير در راهسازي بعنوان يک نوع پوشش حافظتي و بعنوان يک عامل چسباننده در صنعت ساختمان بکار برده مي شود. در بسياري از فعاليتهاي رايج در اين زمينه قير در حدود١٠٠ تا ٢٠٠در جه سلسيوس حرارت داده مي شود تا به اندازه کافي جهت اختلاط با مصالح دانه اي روان گردد. مخلوطهاي گرم بايستي بصورت گرم ذخيره، حمل و استفاده گردند در غير اينصورت کارايي خود را از دست مي دهند. ظرفيت نهايي راه احداث شده همزمان با سرد شدن مخلوط پخش شده بهبود مي يابد. گاهي قير را با حلالهاي نفتي همانند کروزون امتزاج مي دهند تا روان گردد و در اينصورت مقاومت نهايي مصالح همزمان با تبخير حلال پديد مي آيد.
